Լինում է չի լինում, իմ տնակ է լինում այդ տնակում ապրում էին Թիբեթ տատիկը, իր թոռնիկի Էննին և Բոշո շունը։ Տան դիմաց Թիբեթ տատիկը շատ գեղեցիկ պարտեզ ուներ որտեղ աճեչնում էր գեղեիկ վարդեր։ Պարտեզի դիմաց շատ մութ անտառ կար։ Անտառից գալիս էին եղնիկներ, որոնք խոտ էին ուտում մարգագետնից։ Էննին ու Բոշո շնիկը խաղում էին այնտեղ։ Թիբեթ տատիկը ասաց Էննին ու Բոշո շնիկին զգուշացրել էր որ չգնան անտառ ու ծիածանի տակով անցնեն։ Էննին ու Բոշո շնիկը շատ էին ուզում գնան անտառ, և մի օր թաքուն գնացին անտառ։ Հետո հանկարծ անձրև սկսվեց, Էննին ու Բոշո շնիկը թաքնվեցին սնկերի տակ։ Երբ անձրևը ավարտվեց, նրանց առջև հայտնվեց շատ գեղեցիկ ծիածան, իսկ նրա տակ մի ոսկով լի կճուճ կար։ Հետո ծիածանի տակով ներս մտան ու կամաց-կամց սկսեցին փոքրանալ։ Էննին սկսեց լաց լինել։ Նրանք այքան փոքրացան որ թևեր ունեցան և եղնիկին հանդիպեցին։ Այնքան էր փոքրացել որ եղնիկընրաց համար դարցել էր մեծ։ Հետո քայլեցին, քայլեցին ու տեսան խոր լիճ որտեղ լուղում էր հսկա ձուկը։ ջրից դուրս ցատկեց գորտ նրաց օգնում էր տեղափողվել լճի մյոս ափը։ Նրանց օգնեցին շատ կնդանիներ և նրանք վերջապես հասան «Բարի ոգիներ ապարանքը»ապարանքը։
Նանե Գևորգյան 